Indonezja jest kierunkiem coraz bardziej popularnym pośród Polaków, i nic dziwnego, bo zdecydowanie ma czym przyciągać turystów. Oprócz fantastycznych krajobrazów, różnorodności flory i fauny, jej położenie geograficznie gwarantuje niezapomniane wakacje. Pozostaje tylko pytanie czy wystarczy kupić bilet na samolot, spakować się i pojechać; czy aby dostać się do raju należy najpierw przejść skomplikowane procedury wizowe?
I tutaj nie ma jednoznacznej odpowiedzi ‘tak’ lub ‘nie’. Dlaczego? Wszystko zależy bowiem od kilku czynników. 10.06.2015 roku, na mocy jednostronnego dekretu, Indonezja zniosła wizy dla obywateli 45 krajów, w tym Polski. Dlatego ci, co planują pobyt nie dłuższy niż 30 dni, mogą śmiało przekraczać granicę nie martwiąc się o procedury wizowe. Posiadaczy paszportów dyplomatycznych i służbowych również obowiązuje ruch bezwizowy. Koniecznie należy jednak pamiętać, że obligatoryjne jest posiadanie paszportu ważnego minimum sześć miesięcy, oraz biletu wyjazdowego z Indonezji. Dodatkowo Indonezja honoruje tylko i wyłącznie paszporty biometryczne. Przy przekraczaniu granicy dostajemy pieczątkę wjazdową i nic więcej. Wyjazd bezwizowy zezwala jednak tylko na miesięczny pobyt, bez możliwości przedłużenia, chyba, że się opuści Indonezję. W takim przypadku wystarczy wyjechać chociażby na jeden dzień do sąsiedniej Malezji i przy ponownym wjeździe do Indonezji liczy się nam kolejny 30 dniowy bezwizowy pobyt. Takie wyjazdy jednak mogą być uciążliwe, trzeba wyszukiwać lotów do Singapuru czy Kuala Lumpur, lub przekraczać granicę lądową na Borneo. Strata czasu, ale też i pieniędzy.
Co zrobić w przypadku, gdy chcemy pojechać na dłużej. Tutaj jest kilka możliwości, w zależności od potrzeb. Najłatwiejszy to tzw. VOA, czyli Visa On Arrival. Otrzymuje się ją na ściśle określonych punktach przekraczania granic: na lotniskach i portach morskich. Kosztuje ona 35$. Najlepiej mieć już przygotowane odliczone dolary, bo reszta jest wydawana w IDR, czyli rupiach indonezyjskich i dużo się traci; można też zapłacić tę sumę w walucie indonezyjskiej. VOA można przedłużyć o kolejne 30 dni w każdym urzędzie imigracyjnym, po złożeniu odpowiedniego wniosku i zapłaceniu kolejnych 35$. Niestety wizy tej nie otrzymamy na lądowej granicy z Timorem Wschodnim, czyli w Atambua, oraz z Wuteng, granicy lądowej z Papuą Nową Gwineą. Na pozostałych granicach nie ma problemów i mamy w sumie 60 dni na swobodne zwiedzanie tego niesamowitego kraju.
Jeżeli natomiast chcemy pojechać na dłużej niż dwa miesiące wtedy trzeba udać się do Ambasady Indonezji w Warszawie ul. Estońska 3/5, tel.+48 22 617 51 79, lub +48 22 617 51 08 lub e-mail: info@indonesianembassy.pl . Składając wniosek o indonezyjską wizę musimy mieć, do okazania, bilet powrotny, lub wyjazdowy z Indonezji, karty kredytowe i zaświadczenie z banku potwierdzające deklarowaną sumę pieniędzy na podanym koncie ( to akurat sprawdzają skrupulatnie, im więcej pieniędzy tym pewniejsze otrzymanie wizy). Jeśli nie posiadamy kart kredytowych ani odpowiedniego konta, wtedy należy mieć gwarancję osoby zapraszającej, że zapewni ona utrzymanie i całkowitą opiekę. Po złożeniu wniosku około tygodnia czeka się na decyzję konsula.
Istnieje jeszcze jeden rodzaj wizy tzw. sosio-budaya, czyli wiza socjalno-kulturowa. Ta pozwala na pobyt półroczny. Ta wiza nie jest jednak wydawana każdemu. Otrzymać mogą ją ci, którzy uzasadnią odpowiednio tak długi pobyt, ‘wykażą’ się wyjątkowym zainteresowaniem kulturą i historią Indonezji i jadą tam w celach np. naukowych. Wizy te wydawane są, gdy dana osoba zadeklaruje chęć uczęszczania na zajęcia tańca, muzyczne czy nauki języka. Do tego potrzebny jest indonezyjski opiekun lub patron i jego deklaracja- często oryginalna, a nie ksero- że zapewni swoją opiekę oraz będzie wspierał w nauce od początku do końca. Ambasada wymaga także kopii jego KTP, czyli dowodu osobistego, oraz jak w każdym innym przypadku, naszego biletu wylotowego.
Musimy pamiętać, że obie te wizy są jednokrotnego wjazdu. Istnieją jeszcze wizy biznesowe, oraz dla studentów, ale to już są przypadki bardzo indywidualne, więc najlepiej rozmawiać o nich na miejscu w ambasadzie. Aplikować o wizę można nie tylko w ambasadzie w Warszawie, do wyboru mamy każdą indonezyjską ambasadę na świecie, jednak prawie w każdej należy uzbroić się w ‘świętą cierpliwość’ i spokój.
Wizy, które otrzymujemy w ambasadzie mają ‘datę ważności’ 90-cio dniową, i trzeba pamiętać, żeby przez ten czas przekroczyć granicę z Indonezją, w przeciwnym razie wiza przepada. Ten termin jest absolutnie nieprzekraczalny. Do tego kara za nieterminowe opuszczenie Indonezji wynosi 350 000 IDR za każdy nadprogramowy dzień. Zdecydowanie nie warto ryzykować.
Wszystkie omówione tutaj wizy nie dopuszczają możliwości pracy w Indonezji, ani stałej ani dorywczej. Są to tylko wizy turystyczne oraz kulturalne, które pozwolą nam na dogłębniejsze poznanie tego państwa.
Information technology architect, loving expeditions in the wilderness of Indonesia.
